بماند بقیه‌اش!
این بالا قرار بود، عکس بلیطهای جشنواره‌مان باشد، ولی نگذاشتم. دلم نخواست که کارم بویی از "لج‌بازی" بابت این پست داشته‌باشد. می‌خواستم پستی در باحور بگذارم که دیدم شان باحور بالاتر از این است که به مانند آدم‌های کوچک و بزرگ این روزهای ایرانم بیاییم در جوابیه هم مدام بنویسیم و در پی این باشیم که برنده‌ترین کلام را بگوییم.
دل شکستن شاخ و دم ندارد، خواستم سکوت کنم، خواستم بماند برای بعد که ببینیم نتیجه کدام بهتر است، اما دیدم گویا موظف شده‌ایم به توجیه تصمیمی که گرفته‌ایم، اگرچه اعتقاد دارم، به همان اندازه که دوستان مواخذه کننده حق مواخذه ندارند، ما حق داریم کارمان را توجیه نکنیم. فکری به نظرتان بکر میاید، احسنت، به کارش ببندید ولی باقی را ملزم نکنید به پیروی از شما!
وسوسه می‌شوم که دلیل‌هایمان را برای انتخابمان بگویم، ولی جلوی وسوسه می‌ایستم، همان‌طور که بسیاری از وسوسه‌هایی از این دست را پس زدم، باقیش بماند برای جایی دیگر، باشد که همه اینها تمرینی است برای امتحاناتی به مراتب بزرگ‌تر.
