طعم خوش ِ آ

 

صبا رویه لبه‏هایه سنگیه روبه‏رویه تئاتر شهر نشست و دوباره به ساعتش نگاه کرد، 7 تمام! زودتر از امیرعلی رسیده‏بود و خوشحال بود برای ِ یکبار هم که شده، زود رسیده، نه از این بابت که امیرعلی غُر میزد یا اخم و تخم می‏کرد، نه!

امیرعلی همیشه در جواب عذرخواهی‏هایه پشت ِ سر ِ همه صبا تنها لبخند میزد، صبا فکر کرد، اینهم یکی از هزار خوبیه امیرعلی است! نه مثل باقی اخم می‏کند، نه دعوا، وقتی هم نگاهش می‏کنم هرچه‏قدر هم ناراحت باشد، طاقت ندارد به رویم لبخند نزند!

صبا دوباره به ساعتش نگاه‏کرد، 7:2 دقیقه!

تصمیم گرفت، به جایه اینکه به امیرعلی زنگ بزند و بپرسد الان کجاست، به او فکر کند، به فقط امیرعلی!

"

:باز داری چیو مزه‏مزه می‏کنی؟!

_خاطراتمونو! تو چی؟!

:اسمتو!

"

وقتی سپیده ازش پرسیده بود: امیرعلی چه‏طوریه،؟!

 صبا حتی یک کلمه هم نتوانسته بود در مورد امیرعلی بگوید، دقیقاً نمی‏دانست در جواب سپیده چه بگوید، گیج شده‎‏بود و مستاصل فقط به سپیده نگاه کرده‏بود، سپیده هم مجبور شده‏ یک سری سوال‏ها بپرسد تا حداقل بفهمد امیرعلی دقیقاً مارک کیف و کفش و ادکلنش چیست!

همان شب صبا، پشت تلفن برای امیرعلی چند صفحه‏ی اول شازده‏کوچولو را خواند و هیچ حرفی در مورد سوال‏هایه سپده نزد، حتی سعی نکرد به یاد بیاورد که سپیده از او پرسیده:بلده یا تُف مالی می‏کنه؟

و وقتی صبا گفت متوجه منظورش نمی‏شود ، لب‏هایش را غنچه کرد و بعد قاه‏قاه به قیافه‏ی اخمالویه صبا خندیده‏بود!

دوباره به ساعتش نگاه کرد، 7:5 دقیقه!

امیرعلی هنوز نرسیده‏بود، دو مرد و یک دختر از جلویش گذشتند، دختر و یکی از مردها که موهای ِ بلندی داشت کوله انداخته‎بودند و بحث داغی می‏کردند، مرد هر کلمه‏ای که می‏گفت یکبار هم با دستش موهایش را پس میزد، دست ِ دیگرش در اشغال دست ِ دختر بود!

اشغال! از واژه‏ای که ناگهان به ذهنش رسیده‏بود تعجب کرد.

_چرا هیچ چیزی در مورد امیرعلی نتونستم بگم؟!!

بعد از رد شدن دو مرد و دختر، این سوال به ذهنش رسید، فکر کرد

_ شاید...چون....خوب.... شاید چون خوب امیرعلی تاحالا برای ِ من چیزی نخریده که نشون سپیده بدم و بهش بگم  " این و امیرعلی خریده! میبینی چه قدر خوشگله؟!" بعد سپیده ابروهاش و بالا بندازه و بگه:فک کنم گرون هم باشه!

_به سپیده بگم امیرعلی...امیرعلی....

"

_ستاره!

من بغض کردم و رو برگرداندم و رفتم!

.

.

گفت:تو از جایی میان همه‌ی رویاها آمدی!

ریز خندیدم!سر کج کردم و گفتم:تو از کجا آمدی!

دلش برای سرم که کج کرده بودم و خنده‌ی گوشه‌ی لبم غنچ رفت،دلش کف ِ دست من بود،دلش غنچ رفت!

چشمانم را ریز کردم و خیره نگاهش کردم،دلش کف ِ دستم،تند تند می‌زد!

_نگفتی تو از کجا آمدی!

درمانده‌ یود،دلش کف ِ دست ِ من بی‌پناه ِ بی‌پناه بود!

آرام گفت:ستاره......

بغض کردم،دلش را در دستم فشردم و دویدم.....

.

.

بغض کردم،صدایم را لرزاندم:من تنهایم! تنهای ِ تنها!

:من هستم!من هستم!

روبه‏رویم محکم ایستاد، سرم را بلند کردم و نگاهش کردم....

دلم برای چشمانش غنج رفت!

.

.

ستا....

تو ستاره نیستی، تو یک کهکشانی، تو آخرین ستاره‏ی جامانده از کهکشان لیلی‏هایی!

تو ابتدای ِ یک کهکشانی، تو آسمانی، زمینی، تو مادری! تو زاینده‏ی یک کهکشان لیلی‏ی هستی!

"

_امیرعلی فقط ... امیرعلی فقط با من امیرعلیه! با باقی...نمیشه که من ....

 

احساس کرد از امیرعلی دلگیر شده، کهکشان‏ها را که نمی‏شود به نخ کشید و دستبد کرد! یا تویه شیشه ریخت و عطر! یا حتی شکلات ِ روز ولنتاین!

ساعت را نگاه کرد 7:10 دقیقه!

عصبانی بود! نه بابت دیر آمدنش، بابت چیزی که نمی‏دانست، بابت اینکه امیرعلی هست، فقط با او امیرعلی هست، اینقدر این بودنش تنها محض ِ خاطره صباست که حتی نمی‏تواند به کسی بودنش را نشان دهد....

_امیرعلی....

_تمام ...

سریع به فکر نقطه‏ افتاد!

_تمام...

 

:صباا...

به سمت ِ صدا برگشت، ص صبایش سوتی نبود، انگار فقط ص در دهان ِ او مثل ز ادا میشد، ب ‏اش هم، طولانی نبود، مثل صدای افتادن سنگریزه در آب بود، همان‏قدر لطیف و آرام، ولی ا انگار اوج ِ گفتنش بود، ا گفتنش بی‏توصیف بود، انگار وقتی ا می‏گفت، برای آنکه لحنش را، صورتش را، چشمهایش را، توصیف کنی، باید یک زبان دیگر اختراع می‏کردی، باید دوباره از ابتدا شروع به ساختن الفبا، لغات، جمله‏ها می‏کردی.....

صبا تک‏تک هجاهایه نامش را که از دهان ِ امیرعلی بیرون آمده‏بود، مزه‏مزه کرد، لبخند زد...

_جانم!

:صباا

_جانم امیرعلی! جانم!