کاش همین‏هائی هم که بودند،... نبودند

یکی بود یکی نبود، تویه یه سرزمین خیلی سرسبز و قشنگ، یه پادشاه مهربونی بود که یه دخترداشت، دختر ِ پادشاه از ماه و خورشید قشنگ‏تر بود، صورتش به خورشید می‏گفت بالا نیا تا من بتابم، ماه وقتی دختر با چشماش آسمون و نگاه می‏کرد، می‏رفت و پشت ِ ابرا قائم می‏شد چون از اونهمه قشنگی خجالت می‏کشید، وقتی دختر ِ پادشاه برای آبتنی می‏رفت کنار چشمه، صد فرسخ از شمال، صد فرسخ از جنوب، صد فرسخ از شرق صد فرسخ از غرب و قُرُق می‏کردن، تا یه وقتی، یه زمانی، نکنه چشم پرنده‏ای جهنده‏ای آدمیزادی به تن ِ مثل ِ برگ گل و قامت بلند دختر ِ پادشاه نیوفته...

 روزگار خوش به دخترک می‏گذشت و پادشاه با عدل و مهربونی بر اون سرزمین حکومت می‏کرد، تا اینکه یه روز  که دختر ِ پادشاه تویه باغ ٍ انارشون قدم میزد و با صدای ِ مثل فرشته‏اش آواز می‏خوند، یه پسره شاه پریون!!!! از کنار دیوار باغ گذشت و با شنیدن صدای دختر یک دل نه صد دل عاشقش شد، از دیوار اومد بالا و سرک کشید تویه باغ، وقتی چشمش به قامت رعنا و صورت مثل قرص ماه و هیکل قشنگ دخترک افتاد، دیگه دل از کف داد و هوش از سرش پرید و غش کرد و افتاد پایه دیوار...

دختر ِ پادشاه دید یه جوونی از بالایه دیوار افتاد تویه باغ، اول یکم ترسید، ولی بعد یکم جلوتر اومد و دید، یه جوون خوش‏سیما، با شونه‏های ستبر و لباس فاخره، سر ِ جوون گرفت تویه دامنش و آروم موهایه مثل شبقش و نوازش کرد..........

خلاصه فردایه اون روز پسر ِ شاه‏پریون با خوده شاه‏پریون اومد خواستگاری دختر ِ زیبایه پادشاه و به خوبی و خوشی با هم ازدواج کردن و رفتن!

 

 

 

 

*آرزو به دلم موند، یه‏بار، تویه قصه بگه، دختر ِ پادشاه که صورتش نه از ماه خوشگل‏تر بود نه از خورشید، عاشق ِ پسر ِ شاه‏پریون شد که موهاش رنگ شبق نبود، بعد با هم به خوبی و خوشی زندگی کردن!

"راست گفتی دوست ٍ بی دلم! آدمها همیشه تنهان، فقط بعضی وقتها با حضور بعضی کمی از تنهائیشون فاصله میگیرن! ولی زیاد فرقی نمی‏کنه!"

 

هــ مـــ یـــ ــنـــ