من را به نام مادرم بخوانید

**

"_ حوّای ِ من....

صدایش میان آسمان و زمین پیچید، رویه آب‏ها موج شد، صخره‏هایه سخت ِ زمین ِ یک‏دست، طاقت نیاورند، آب‏ها به احترام ِ اسمش ایستادند، زمین شکافت، موج‏ها صورتشان را به خاک و سنگ‏ها کوبیدند، زمین سبز شد، لبخند زد...

_حوّای ِ من...."

میان چشم‏هایش روز‏ها ماه بود و شب‏ها خورشید، مردمک‏هایش انگار همیشه خیس بودند، انگار همیشه سر از یک سجده‏ی طولانی و پُر اشک برداشته..

 

پرستو به استقبالمان آمد، روی ِ شانه‏ی حوّا نشست و به چشمهایش خیره شد...

: تو همانی هستی که قرار است اینجا عمر بگذرانی؟!!

حوّا که لبخند زد، همه‏ی ابرها از پیش روی خورشید کنار رفتند، کمی به من نزدیک شد و دست ِ لطیفش را میان دستم گذاشت..

ما هستیم،ما!

پرستو پر کشید، خبر آمدنمان را می‏خواند....

 

:عمر ِ من کوتاه است!

در عوض زیبائی!

:زیباییم ماندگار نیست!

در عوض هرکه تو را می‏بیند از زیبائیت حیرت می‏کند...

گل به چشمان ِ حوّا خیره شد!

:تو حوّائی!

حوّا لبخند زد.

من زیبائی را دوست می‏دارم...

: او هم دوست می‏دارد...

باد میان گیسوان ِ حوّا میپیچید..

:به ما گفته‏اند تصویر ِ ما را روزی شما جاودانه می‏کنید... ... تو تصویر گری؟؟

نه....او تصویرگرست...

و نگاهش به سمت ِ من چرخید...

: و تو؟؟

من رنگ ِ هر تصویرم، من روح ِ هر رویا هستم، او می‏کشد و من زنده‏اش می‏کنم...

: تو خدا نیستی!

نه! من خدا نیستم، من معشوق اویم!

صدایش مثل نسیم بود، کلماتش سوار می‏شدند بر باد و در گوش زمین می‏پیچیدند...

 

 

:حوّای ِ من، جاری شو بر روی ِ این زمین......

کودکمان میان آغوش ِ او بلند گریست، حوّا جاری شد...

 

**

 

من از یک افسانه نمی‏آیم، من حقیقت ِ حوّایم، تنها کمی کدرتر، من را به افسانه‏ها نسپارید!

 

با احترامات

حوّای ِ تو!