اَندر مزایای ِدُرافشانی و گوهر پراکنی

 

سقف ِ ما فقط آسمان است.

 

کاش ما اینجا،میان این مردم نبودیم ،کاش زادگاه ِ ما،جایی میان قبیله‏ای شاد و سرخوش بود،قبیله ای که نگاه ِ مردانش فقط به آسمان بود و نگاه زناش به چشمان ِ آینه گونه‏ی مردانشان!

کاش من و تو،اهل دشتهای سرسبز ترکمن بودیم،من پیراهن بلند و پرچین سرخ می‏پوشیدم و روسری چند رنگ ترکمنی سر می‏کردم.

تو هم هرشب،کنار آتش،برایم تار می‏زدی و من می‏خواندم! هر تصنیفی را که تو می‏خواستی!

کنار آتش،می‏ایستادم و تو نگاهت را از من می‏دزدیدی و چشم می‏دوختی به سایه‏ی لرزانم ،و نسیم چینهای دامنم را به صورتت می‏زد،و تو باز هم زخمه می‏زدی بر تارت.....

کاش شبها از عطر چمن‏زارها مشاممان پر می‏شد،کاش بوی دود می‏دادیم،کاش گونه‏های من سرخ‏تر از این بود،کاش دستهای تو زبرتر بود،کاش هرکداممان یک ستاره داشتیم!

کاش من، پیش از طلوع، به گلزاری نزدیک دشت ِ خودمان می‏رفتم و آنجا گل می‏چیدم،با پیراهنی بلند و پرچین و سبز،با روسری ِ ترکمنیه سرخ رنگم!

گلها را دسته می‏کردم و وقتی خورشید از انتهای دشت سرک می‏کشید،من رو به رویش می‏ایستادم و دستهایم را رو به آسمان می‏بردم و می‏چرخیدم!

می‏چرخیدم و می‏چرخیدم....

دامنم تاب می‏خورد و تو، پیش از آمدنم،جایی میان گلهای بلند، کمی دورتر پناه گرفته‏بودی و نگاهت را باز از من می‏دزدیدی و به خیالت من ردّ ِ نگاهت را روی حضورم حس نمی‏کنم،گرچه تو نگاهت را همیشه از من می‏دزدی!

من می‏چرخیدم و می‏چرخیدم تا طلوع!

کاش نزدیک دشت ما آبشار هم باشد،یا چشمه،و تو هم اسب داشته‏باشی،شاید قهوه‏ای،هر روز ظهر،به تاخت به لب همان آبشار یا چشمه بیایی _که محصور میان سنگها و درختان است_ تا تنت را کمی به آب بزنی و خنکای آن، کمی جان ِ تشنه‏ات را التیام دهد!

و شاید هیچگاه ندانی،من، جایی میان آن سنگها و صخره‏ها،محو تماشایت هستم،و گونه‏های آفتاب خورده‏ام سرخ‏تر می‏شود و خیره‏ام، به چشمانت!

و روزی تو ناگهان،وقتی میان آب ایستاده‏ای و من،محو نگاهت هستم،آرام سربلند می‏کنی و انگار از همانجا که ایستاده‏ای،زل می‏زنی به چشمان من،که میان سنگها پنهان شده‏ام!

بعد آرام می‏نشینی در آب و صورتت را در آن فرو می‏کنی!

نفسهای من به شماره می‏افتد و فرار می‏کنم،به کجا؟! نمی‏دانم! فرار می‏کنم....و تمام روز را می‏دوم! گیسوانم زیر روسریم سرکش می‏شوند،مانند خودم! دامنم پشتم موج می‏خوردم و من باز هم می‏دوم!

آنقدر می‏دوم که نفسی برایم نمی‏ماند و گونه‏هایم سرخ ِ سرخ ِ سرخ می‏شود!

تشنه می‏شوم،نزدیک غروب است و لبان من خشک ِ خشک ،چشمهایم فقط تصویر چشمهای تو را می‏بیند و ناگهان،پاهایم خیس می‏شود.

کنار همان آبشار یا چشمه هستم،زانو می‏زنم در آب و دامنم خیس‏تر می‏شود،دستهایم را پر از آب می‏کنم و می‏نوشم،آب ِ خنک را به صورتم می‏پاشم و کمی جلو می‏روم و بعد صدایی از پشتم می‏آید، برمیگردم!

تویی! نفس‏نفس‏زنان،سرخ،با لیانی خشک! انگار تمام روز را دویده‏ای!

ایستاده‏ای در آب،خیره به من!

آب نمی‏خوری و تمام تشنگیت یکجا به جانم حمله می‏کند!

آرام جلو میایم و تو چشمانت پر از هراس و شرم می‏شود و چشم می‏دوزی به تصویرت در آب، به جای ِ تصویرت، من ایستاده‏ام. نگاهت به دستهای من است،که پر از آب می‏کنمشان و نزدیک صورتت می‏آورم!

به تصویرت در دستانم نگاه می‏کنی،تردید می‏کنی و من دستانم را نزدیک‏تر می‏آورم و تو یکجا همه را می‏نوشی!