"بهار" به روایت نامه های بی مقصد (7)
بی وتن ِ بی وتن
اول و آخر نداره...
کل سال:
یا علی مددی...!
جام جان ِ جام تهی
پُر است از بُن های پاچینی
و احساساتش
نازک تر از پرده های هوا !
درین روزگار
باید چقدر لِه شویم
و
باز عاشق بمانیم ؟!
جانان جان ، سخت است
می دانم ،
می دانی .
اما ؛
می شود !
کار، نشد، ندارد
(امسال با تمام روزای زیباش با همه ی درداش با باروناش با خنده هاش
با عشقاش با دلتنگیاش با قهر و آشتیاش و
با یاد تک تک لحظه های با او بودن گذشت
چشم به راه بهار وجودمان هستیم "حَوِّل حالَنا الی أحسنِ الحال")
یاسی ِ یاسی
نامه ای بی مقصد
برای تو می نویسم برای سالها بعد.............
برای سالها بعد که قاصدک خاطراتمان را از یاد بردی...........
برای تو می نویسم چه اکنون یا سالها بعد که نفس برای ناگفته هایم کم است و دیگر مرا رمقی برای واژه ی دوستت دارم نیست
برای تو می نویسم...............که سکوت سنگین اکنون را برای سالها بعد به یدک می کشم و در انتظاری ابلهانه برای پایان راه............
برای تو می نویسم که تنها یادگار واژه ی دلتنگی هایم هستی و همه ی دلتنگی ها پای در.............
برای تو می نویسم برای درد فراق سالها بعد....اگر شوری چشمان خطاکارم بگذارند که یواشکی های شیرینم نامرئی بمانند
برای تو می نویسم..............که هنوز نمی دانی تمام ثانیه های بیرحم را داغدار نبودن ها ی فردایت هستم...............و اشکهایم تنها بغض بغل کرده از دلجوئی هایت
واژهایم در زیر بار سالها بعد خم شد و یاسی خمیده تر از واژه ها.......... شکست...................
شکستم همین اکنون که هستی برای سالها بعد ...............و من امروز تمام درهای باز را می بندم و من امروز تمام قاصدکان را می خشکانم و من امروز تمام خاطراتمات را قاب می کنم و من امروز تمام نفس هایم را تمام می کنم و من امروز تمام اشک هایم را اشک می کنم
کاش بودی اینجا درون سینه ام هر چند تمام درهای باز را ببندم کاش هرگز نبودی نه کاش هرگز یاسی نبود.................
نزدیک سحر ِ نامه های باد
واژه های با تو بودن اش را بخوانید....
مرجان ِ بی دل
"داره تموم می شه در حالی که هنوز به بودنش "خو" نگرفتم!
با مرگ و شیون و ناله برام شروع شد...خیلی اتفاق ها افتاد برام امسال..شاید خوب شاید بد!..می گم شاید چون به نظرم الان دلیلشون رو نمی فهمم و گذشت زمان بهم می گه خوب بود یا بد!!!
دردهای زیادی کشیدم،اشک های زیادی ریختم و بی شرفی های زیادی رو تمرین کردم!!
ولی له له تموم شدنش رو نمی زنم!!!!چون شاید یه گوشه این شهر و این دنیا کسی بهش داره خوش می گذره و داره لذت می بره...واسه لذت بردن اون آدم هم له له تموم شدنش رو نمی زنم که خوب لذت ببره
قشنگی هایی داشت که درک می کنم ....نقطه ی پر رنگش دوستای خیلی زیاد و خیلی خوبی بود که پیدا کردم...
آدم هایی که دوستشون نداشتم و تمرین دوست داشتنشون رو کردم و باز نشد!!!!
داد هایی که زدم..دلتنگی هایی که نوشتم..بغض های که شکستم و فرو دادم...
نه،برای تموم شدنش لحظه شماری نمی کنم!
وقتی با مرگ شروع شد گفتم نه نمی گم که بد شروع شدی...با تمام فشارهایی که وارد شد تلاش کردم دوستت داشته باشم...نمی دونم شد یا نشد...ولی حتما یه زمانی دلم برات تنگ می شه
رویا جانم (ماهی ِ تُنگ ِ دلم! ) حالا بخند.
بنام یزدان
برای زهرا
برای تمام لحظات سال 87 که باهم گذراندیم
برای تمام ساعت های 7:30 تا 10:30 روزهای زوج
زهرا جونم میدونی خیلی اهل نوشتن نیستم ولی فقط به خاطر تو.....
راستش اول میخواستم از روزهای سال 87 بنویسم اما باید یه سررسید مثل اون جزوه قهوه ای خودم را پر میکردم
این شد که تصمیم گرفتم فصلی بنویسم
بهار 87
تولدت-تولدم
مثل همیشه مثل یه دوست واقعی ,خالی از هیچ توقعی خودت اومده بودی خونمون که هدیه ی ناقابلی بهت دادم انگار نه انگار که من باید میومدم پیشت
اما تولدم بهتر بگم بهترین تولدم
خواب بودم در را که باز کردم وقتی تو رو با سارا و سمانه دیدم . داشتم از خوشحالی میترکیدم خیلی غافلگیر شدم
تازه دوتا هم به من کادو دادی و واقعا کیمیا خاتون محشر بود.( راستی بهتره بدونید من اصلا از این تولد خبر نداشتم)
بخاطر خالصا نه بودن دوستیت ممنونم.............................................
تابستان87
به نظرت میشه چیزی گفت ؟؟؟؟؟؟؟؟ فقط خیلی خوش گذشت ؟؟؟؟ من و تو اندازه ی تموم عمرمون میتونیم راجع بهش حرف بزنیم و بخندیم ؟( حرفهای تکراری رو دوباره تعریف میکنیم ولی هر بار یه لذت دیگه ای برامون داره؟؟؟)
بخاطر صبرت ممنونم................................................................
پاییز87
بعد از اون طوفان تابستونی به آرامش رسیده بودیم تازه برای دومین بار شب خونتون خوابیدم که خیلی خوش گذشت
تنها روز پر هیجان نمایشگاه elecomp بود چقدر دوییدیم؟؟
بخاطر مهربونیت ممنونم.......................................................
زمستان 87
دقیقا روز اول دی بود که عین اجل بهت زنگ زدم تو و نفیسه دانشگاه بودید من گریه میکردم . تو دلداریم میدادی. وقتی بهم گفتی تو و نفیسه نذر کردین پام خوب شه انقدر خوشحال بودم که دوستانی مثل شما دارم که به هر کی میرسیدم میگفتم دوستام 1 هفته روزه برام نذر کردن
.وقتی بخاطر امتحان ها همدیگر رو برای 1 ماه ندیدیم انقدر دلم تنگ شده بود که داشتم میمردم ولی خوب بعدش دلی از عزا دز اوردیم رفتیم امامزاده صالح. درکه.......
ولی وقتی یاده این یکی میفتم از شرمندگی میمیرم از ساعت 11:30 تا 4:30 توی راهروی دانشکده کشاورزی منتظرم نشستی
بخاطر گذشتت ممنونم..............................
رهرا جونم خیلی زیاد دوست دارم
نفیسه جون کاش تو هم وبلاگ داشتی اون موقعه برات مینوشتم که چقدر عزیز دلمی
خیلی خیلی زیاد دوستون دارم
خوبه اهل نوشتن نیستم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
سمانه جانم (سمانه=مهربانیه خالص)
برای.....
کسی که نا خواسته خیلی اذیتش کردم امیدوارم که منو ببخشه
هر چند که می دونم خیلی بزرگوار ومهربونه
بزرگ بود و از اهالی امروز بود
و با تمام افق های باز نسبت داشت
و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید
ومهربانی را به سمت من کوچاند.
دوست دا رم ...
سارا جانم (هنرمند تمام اعصار!)
برای اسطوره ام
بوی باران بوی سبزه بوی خاک / شاخه های شسته باران خورده پاک / آسمان آبی و ابر سپید / برگ های سبز بید / عطر نرگس رقص باد / نغمه ی شوق پرستوهای شاد /نرم نرمک می رسد اینک بهار...
تبریک سال نو و خوش آمد فصل زیبای تولدت با یک دنیا آرزوی سلامتی خوشبختی و موفقیت همراه یک شاخه گل رز تقدیم به تو بهترین
دوستت دارم تا پایان پایان ها (سال نو مبارک)
قربانت سارا
زَهْرای ِ نامه های بی مقصد
برای دلیلم!
هشت و چهل و یک دقیقه ی آخرین پنجشنبه ی هشتاد و هفت است و من هنوز برایت ننوشته ام!
از زیرش در می رفتم،با خودم می گفتم می نویسم،می نویسم،برایش یک عاشقانه
می نویسم،ولی...
نشد که نشد،این دستها برای عاشقانه نوشتن هنوز خیلی سیاهند و خیلی بسته...
دلم می خواست برایت بنویسم،بس کن ،چه قدر؟! چه قدر می بخشی؟!
پُر ِ پُرَ ش یک صاعقه است دیگه!! می زنی و خلاص!
یا حتی بهترش،تصادف،راحت و آسوده!
ولی خلاص می شود،خلاص می شوی!
ولی،تو خلاص نمی کنی،تو در بند می کشی و این سخت است،سخت است که بد باشی دیگران تو را خوب ببینند!
و فکر کنی اینهمه آبرو داری پیش این مردم تا کجا؟! وقتی پیش تو آبرو ندارم!
بی پرده بگذار صدایت کنم،بی آنکه به تو بگویم او بگویم مهربان بگویم عزیز ِدل،بگذار با نام خودت صدایت کنم،بگذار تنها صدایت کنم!
خدای من! انی احبک...
مولا یَ یا مولا.........
مَولایَ یا مَولایَ اَنْتَ المُعْطی وَ اَنَا السائِلُ و َ هَلْ یَرْحَمُ السَّائِلَ اِلَّا الْمُعْطی..............
مَولایَ یا مَولایَ اَنْتَ السُّلْطانُ وَ اَنَا المُمْتَحَنُ و َ هَلْ یَرْحَمُ المُمْتَحَنَ اِلَّا السُّلْطانُ..........
مَولایَ یا مَولایَ اَنْتَ الدَّلیلُ وَ اَنَا الْمُتَحَیِّرُ و َ هَلْ یَرْحَمُ الْمُتَحَیِّرَ اِلَّا الدَّلیلُ.....................
مَولایَ یا مَولایَ اَنْتَ الغَفُورُ وَ اَنَا الْمُذْنِبُ و َ هَلْ یَرْحَمُ الْمُذْنِبَ اِلَّا الغَفُورُ...................
اَنْتَ الدَّلیلُ،اَنْتَ الدَّلیلُ،اَنْتَ الدَّلیلُ،اَنْتَ الدَّلیلُ،اَنْتَ الدَّلیل ُ..................................
اولش فقط می خواستم بنویسم،مولای یا مولا... ولی بعد،"علی" که زبان بگیرد برای دلبری،همه را مست می کند،ما هم که نخورده مستیم!!!!
دلیل ِ من!
نوشتن برای تو که دلیل نمی خواهد،اصلاً همه بازی بود،که برسم به تو،که آخر برای ِ تو بنویسم!
مهربانم،جانِ جانانم،عزیزترینم...اینها همه بازی بود،برای دلبری!
من باختم،ولی دلم_چشمم_به امید نگاهت است،چشم به راه نگاهت مانده ام،دلم می خواهد در آغوشم بگیری،آغوشت را بگشا،فقط یکبار دیگر!
اینبار که بیایم برای همیشه می مانم،فقط یکبار دیگر! فقط یکبار دیگر آغوشت را بگشا!
اَنَا الْمُذْنِبُ.
نفیسه جانم( نفیسه یکی از سه تایی ها)
برای خدا
.
.
دلم تنگ شده برایت
برای تویی که فاصله مان قد یک نماز است.
نماز ......................................
نمی دانم دلم برای تو تنگ شده یا برای نمازت
اما
دلم تنگ است
چه فرقی می کند برای تو یا برای نمازت؟
برای .
.
.
من برایت حرف می زدم. چشم دوخته بودی به گل های قالی.
نمی دانم در قالی چه یافته بودی که این چنین مجذوبش شده بودی
من برایت حرف می زدم.می گفتم نه از عشق نه از فراق و جدایی
تو
آرام گوش می کردی......
ومن حسودی ام می شد به گل های قالی.
.
برای زهرا جان . دوست عزیزم
سال نو مبارک
تولدت هم مبارک
دوستت دارم مخصوصا وقتی غمگین و ناراحتی و چشماتو از من و رویا قایم می کنی.
نمی دونی چقدر دوست داشتنی شده بودی وقتی ناراحت بودی از دوست اما به خاطر دوستی ات
غمت را در دل مخفی نگه داشتی.
نمی دانی ان روز تو اتوبوس که گریه می کردی چقدر نا راحت بودم
نمی دانی چقدر به دیدن عادت کردم
ان روز که اولین بار توی ایستگاه دماوند دیدمت هیچ فکر نمی کردم
انقدر بهت دلبسته شوم که ازت ندیدنت کلافه شوم.
خدا تو را به خاطردادن دوستان خوبم شکر می کنم.
رویا و زهرا جون دوستتون دارم.
