در واقع آرزو دارم خرداد و یا دی و بهمنی بیاید و من امتحان نداشته‌باشم! آرزو دارم! مخصوصاً که درسهای دانشگاهم در حال ِ زاد و ولد بی‌وقفه‌ای هستنند که من هیچ کنترلی روی آنها ندارم!
پ.ن: خدایا! هرچی تو بخوای، ولی اگه بشه! چی می‌شه!*
*داستانش مفصل است، انشالله اگر واقع شد، تعریف می‌کنم.
قصدم به طور کامل تبلیغ برای خانه‌ای است که در حال حاضر، در فضای مجازی ساکن ِ آن هستم، بیان.
مدت زمان طولانی ساکk بلاگفا بودم، با پرشین بلاگ و چند سایت دیگر هم کار کرده‌بودم، ولی هیچکدام را به پای بیان نمی‌رسند، شاید اطلاعات تخصصیم در مورد این سرویس‌دهنده زیاد نباشد، ولی طبق ِ آن مواردی که خودم فهمیدم و تخصصی‌ترش را هم که همسرم به صورت مبسوط برایم شرح داد، بیان شرکتی ایرانی hsj، با گروهی متخصص که در زمینه وب به صورت حرفه ای کار می‌کنند، موتور جستجوی سلام که کاملاً فارسی است هم کار ِ همین شرکت است.
راستش قصد ندارم تخصصی توضیح بدهم، چون نمی‌توانم، باید در بیان وبلاگ داشته باشید و محیط شیک و مرتب و فارسی-ایرانی آن را تجربه کنید تا بفهمید من چه‌قــــــدر راضیم از مهاجرتم!
بیان یک نرم‌افزار بسیار "خوشگل" ِ مهاجرت هم دارد، که کل ِ پست‌ها و نظرات ِ وبلاگ قبلیم را دانلود و بعد به این وبلاگ انتقال داد! (به همین سادگی، به همین خوشمزگی!)
*البته بماند که چون در حال حاضر تعداد کاربران زیاد نیست، توانستم به راحتی نام ِ مورد علاقه خودم را ثبت کنم، و همچنین بسیار .blog.ir را دوست می‌دارم.
من آدم مهمی نیستم، معروف هم نیستم، فقط این چند روزه که نامم در چند سایت زده‌شد(البته سایت‌هائی که زیاد دیده‌نمی‌شود) و حرف‌هایم را نقل کرده(البته نه به مضمون و مجبور شدم برای جملات ِ اشتباهی که نوشته‌اند چند بار تماس بگیرم) بیشتر از خوشحالی ِ کودکانه‌ام از این اتفاق، ترسیده‌ام!
می‌دانم که بزرگش می‌کنم، هیچکس نمی‌آید از روی تعریف ِ من از انقلاب و ... عقاید خود را پایه‌ریزی کند، ولی بلند بلند گفتن تفکرات، مسئولیت دارد، سنگین است، ترسناک است، حتی اگر حرف‌هایت، حکم ِ جیک‌جیک ِ جوجه‌ای را داشته‌باشد.
