خودش

_ عباسی! هوی عباسی! عباس مطرب! من و نیگاه کن! دستم افتاد پسر! بیـ اینارو بیگیر از من..

سرش و کج کرد و خواست با اونهمه وسیله که دستشه جلوم دلبری کنه، یه خنده‏ی مکش مگرما هم انداخت گوشه لبش و صداش و نازک کرد.

_ عباسی، آق عباس، عَیزم! ای بابا! چه نازت زیاد شده امشب!

دست کشیدم رو شاسی‏هایه سفید ِ چرک شده‏ آکاردوئن و شاستی‏هارو یکی یکی فشار دادم، صدا بوق ماشینا که از بالایه پل میمود شد زیر صدام و شروع کردم خارج خوندن.

:هرکی یارش خوشگله جاش تو بهشته! جاش تو بهشته! جاش تو بهشته! جاش تو بهشته!

_ عباس!

نه دیگه عشوه ریخت تو صداش، نه از اون خنده مکش‏مرگماها! سرم  چرخید و یه نگاه به سرتاپاش انداختم که شده‏بود عینهو این زن پولدارا که با ماشینه آخرین مدلشون میرن سوپر سر ِ کوچه‏شونو یه خروار جنس آت آشغال می‏خرن بار می‏کنن میارن خونه، بعد سرایداره باس بیاد اینارو خرکش کنه از ماشین تا خونه، بیشتر که فک کردم، دیدم اونوقت سرتاپایه این باس بیشتر شبیـ زن ِ سرایدارایه زن مایه‏دارا باشه، ولی دلم نیومد، گفتم، نه! زن‏مایه‏دارا اَنگ ِ خودشه! اصن خود ِ خودشه!

نرم‏نرمک اومد جلو و کل ِ خرت و پرتا و خوراکیا که خریده بود و با احتیاط گذاشت رو تخت ِ روبه‏رو پیت ِ آتیش و خودش نشست کنارم، رو کاناپه خوشگله، دست برد تو یکی از کیسه‏ها و دو تا شیشه نوشابه مشکی در آورد و شیشه‏ها رو گذاشت بین زانوهاش، دست کرد تو کیفش و چاقویه مـِـید این چینشو هم  دراورد و دروازکنش و کشید بیرون.

_ آق عباسی! مشدیه‏هااا! اصل مشده!

شیشه‏ها رو حسابی تکون داد، یکی از شیشه‏ها رو گرفت سمتم و درواز کن ِ چاقویه مـِـید این چینش و گذاشت رو در ِ نوشابه!

_ واکُنم؟! آق عباسی، مشدیه‏ها! اَ همونا که از موسی می‏گرفتیم! یادش بخیر! می‏دوئیدیم، میرفتیم پیش موسی، دوتا تَگَری می‏گرفتیم، اَنگُش بیلاخمون و میکردیم سر شیشه، تا میخورد تکونش میدادیم! اوه اوه! عباسی! یادته از دماغت نوشابه زد بیرون!

غش کرد از خنده، از پشت ولو شد رو کاناپه خوشگله و بلند بلند شروع کرد به خندیدن، از اون مدل خنده‏ها که هیچ زنی تحویل هیچ مرد ِ کره‏خری تو این شهر نمیده! دروازکن و فشار داد و در شیشه پرید هوا و چرخ خورد و افتاد تو پیت، وسط آتیش!

نوشابه کف کرد و ریخت وسط خشتکم و ضَف کرد از خنده! دست برد نوشابه خودشم واز کرد و نوشابه‏اش کف کرد و ریخ رو مانتو قرمزش که تو اون تاریکی انگاری سیاه بود و شلوار لی پاره‏ و تنگ و تاریکش،فک کنم لک گذاشت، ولی انگاری اصن خیالیش نبود، چون نه گیر داد، نه اخم کرد، فقط قاه‏قاه می‏خندید! از همون خنده‏ها که تحویل هیچ کره‏خری نمی‏ده!

دست انداختم دور گردنش و کشیدمش سمت خودم، هنو داش می‏خندید، به خیالشم باز خر شده بودم، با این خنده‏اش و نمی‏فهمم داره گریه می‏کنه بعد می‏خواد بذاره پا گاز نوشابه و خنده خرکیش و دود آتیش! چسبوندمش به خودم و گذاشتم تا می‏خوره خرم کنه!

: نبینم دیگه از اون خنده مکش‏مرگماها که تحویل اون کره‏خرایه گاری‏چی میدی، تحویل منم بدیا!